Kan ik meebewegen of zal ik doorprikken?

In coachsessies, therapie, counseling en eigenlijk in alle contact tussen mensen is meebewegen of doorprikken een heel belangrijke vraag. Hieronder probeer ik te schetsen wat ik ermee bedoel en hoe ik het toepas tijdens coachen.

 

Kan ik meebewegen?

Wat bedoel ik met meebewegen? Met meebewegen bedoel ik de ander volgen in zijn/ haar verhaal. Dit betekent natuurlijk luisteren, het betekent ook actief luisteren en het betekent empathisch luisteren. Dit zijn drie niveaus waarvan je kunt zeggen er zit een opbouw in. Luisteren gaat over de ander uit laten praten. Actief luisteren betekent dat ik ook (open) vragen stel wanneer ik het idee krijg dat er nog meer belangrijk is, wat nog niet is gezegd. Empathisch luisteren betekent dat ik luister met een open hart. Ik sta toe dat de ander me raakt met zijn of haar verhaal. Luisteren en volgen is heel belangrijk in coachen, het maakt dat mensen kunnen ontspannen en zich gehoord en begrepen voelen. Dat zorgt weer voor veiligheid. Hierom ben ik opgeleid met de het gedachtengoed van de grondlegger van Cliëntgerichte Psychotherapie Carl Rogers.

 

Zal ik doorprikken?

Wat is doorprikken? Anderen noemen het misschien spiegelen of confronteren. In mijn opleiding Transpersoonlijke Therapie werd het weleens frustreren genoemd. Nu hoor ik je denken: je gaat toch niet iemand moedwillig frustreren? We noemden het zo, omdat het frustrerend kan voelen. Wanneer je een spiegel voor gehouden krijgt, kan dat pijnlijk zijn. Je krijgt een gewoonte of maniertje van jezelf te zien, wat je nog niet wist. Of je wist het wel, maar wilt het telkens liever vergeten. Niemand vindt het supertof om te horen dat je een pleaser bent en het iedereen naar de zin maakt. Niemand wordt er heel blij van te horen dat je je gezin achterstelt omdat je ’s avonds je werk niet kunt lossen. Frustreren, spiegelen, confronteren is onprettig.

 

Meebewegen of doorprikken?

Wanneer kies je als coach voor volgen en meebewegen en wanneer kies je voor confronteren? Ik noem hier aspecten die naar mijn idee cruciaal zijn. Timing is superbelangrijk. Toon is belangrijk. Alleen in een omgeving waar je veilig  en begrepen voelt wil je gespiegeld worden. Het laatste en allerbelangrijkste is waarschijnlijk: doorprikken moet relevant zijn! Doorprikken moet een doel dienen. Daadkracht combineer je met medegevoel. Als coach kan het voelen als heel spannend  (de ander wordt misschien wel boos op je en loopt weg. Niet echt het einde van een toffe coachsessie) Toch weet je als coach dat het belangrijk is indien het doorprikken gekoppeld is aan de vraag waar iemand mee kwam. “Ik maak zo weinig impact op het werk, hoe los ik dat op?” of  “Er wordt gewoon door me heen gepraat? Hoe voorkom ik dat?” Een confrontatie is, hopelijk, altijd een doorkijkje naar de waarheid. Pijnlijk, maar nodig. En soms tot mijn verbazing als coach is het voor mensen een enorme opluchting dat iemand er eindelijk eens niet omheen draait, maar zegt waar het op staat.

Wil je weten of jezelfvertrouwen wat voor jou kan betekenen? Ja, Ik wil vrijblijvend kosteloos kennismaken